توربو، جدیدترین روش برای یادگیری زبان بدون نياز به كتاب و جزوه، از مبتدی تا پیشرفته مناسب برای همه افراد در همه سنین
آموزش زبان انگلیسی
شاید شما هم بارها تصمیم گرفتهاید که زبان بخوانید و آموزش زبان انگلیسی ببینید و بالاخره آن “مدرک زبان” معروف را بگیرید، اما هر بار در پیچوخم کلاسها و منابع گم شدهاید. گرفتن مدرک زبان انگلیسی برای خیلی از ما شبیه به عبور از هفتخان رستم به نظر میرسد، اما واقعیت این است که اگر نقشه راه داشته باشید، این مسیر بسیار شفاف و حتی لذتبخش خواهد بود. سوال اصلی اینجاست: “از کجا شروع کنم و کدام مدرک به درد من میخورد؟”
در این مقاله قرار است قدم به قدم دست شما را بگیریم و تمام مراحل، از انتخاب نوع آزمون گرفته تا تکنیکهای آمادگی و روز امتحان را بررسی کنیم. دیگر نیازی نیست نگران اصطلاحات عجیب و غریب یا شایعات گیجکننده باشید. ما همه چیز را به سادهترین و کاربردیترین شکل ممکن برایتان باز میکنیم تا بتوانید با اطمینان کامل به سمت هدف خود حرکت کنید.
خیلی از افراد فکر میکنند مدرک زبان صرفا یک کاغذ است که نشان میدهد شما چند ترم کلاس رفتهاید. اما در دنیای حرفهای و بینالمللی، مدرک زبان یعنی “اثبات توانایی برقراری ارتباط”. وقتی شما یک مدرک معتبر ارائه میدهید، در واقع به دانشگاه یا کارفرمای خارجی میگویید که من میتوانم در محیط شما زندگی کنم، درس بخوانم و کار کنم بدون اینکه لنگ بمانم. این مدرک، اعتبار حرفهای شماست.
Language Proficiency (مهارت زبانی): این اصطلاح کلیدی به معنی میزان تسلط شما بر زبان است. مدرک زبان دقیقا همین پروفیشنسی یا مهارت را با یک عدد یا نمره استاندارد به بقیه نشان میدهد تا معیار قضاوت یکسانی وجود داشته باشد.
داشتن مدرک زبان مثل داشتن یک شاهکلید است که درهای زیادی را باز میکند. بسته به اینکه هدف شما چیست، کاربرد این مدرک هم فرق میکند. بیایید دقیقتر نگاه کنیم:
اینجا همان جایی است که خیلیها اشتباه میکنند. مدارکی که آموزشگاههای زبان محلی بعد از پایان یک دوره به شما میدهند، معمولا اعتبار بینالمللی ندارند و صرفا نشاندهنده گذراندن آن دوره خاص هستند. اما مدارک آزمونی داستانشان فرق میکند.
Standardized Tests (آزمونهای استاندارد): آزمونهایی مثل آیلتس یا تافل در سراسر دنیا با یک استاندارد واحد برگزار میشوند. نمره ۶ آیلتس در ایران دقیقا همان ارزشی را دارد که نمره ۶ در فرانسه دارد. این مدارک معمولا تاریخ انقضا (معمولا ۲ سال) دارند و نشاندهنده سطح آمادگی فعلی شما هستند، نه صرفا دانشی که سالها پیش کسب کردهاید.
دنیای آزمونهای زبان متنوعتر از آن چیزی است که فکر میکنید. هر کدام از این آزمونها ساختار، هدف و مخاطب خاص خودشان را دارند. انتخاب اشتباه آزمون میتواند هم وقت شما را هدر دهد و هم هزینهی زیادی روی دستتان بگذارد. پس بیایید غولهای این عرصه را بشناسیم.
آیلتس معروفترین و محبوبترین آزمون زبان در دنیاست که توسط دانشگاه کمبریج، بریتیش کانسیل و IDP استرالیا برگزار میشود. این آزمون مهارتهای شما را در دنیای واقعی میسنجد.
International English Language Testing System (سامانه جهانی ارزیابی زبان انگلیسی): نام کامل آیلتس است. این آزمون دو نوع اصلی دارد:
آزمون آیلتس چهار مهارت اصلی را میسنجد و نمره آن از ۰ تا ۹ است. یکی از ویژگیهای مهم آن، بخش اسپیکینگ است که به صورت مصاحبه رو در رو با یک انسان واقعی برگزار میشود.
تافل رقیب دیرینه آیلتس و سوگلی دانشگاههای آمریکایی است. اگر هدف اصلی شما تحصیل در آمریکا یا کاناداست، تافل گزینهای بسیار قدرتمند است. تافل بیشتر روی زبان آکادمیک و دانشگاهی تمرکز دارد.
Test of English as a Foreign Language (آزمون انگلیسی به عنوان زبان خارجی): تافل امروزه بیشتر به صورت اینترنتی (iBT) برگزار میشود.
پیتیئی پدیده جدید دنیای آزمونهاست که به سرعت جای خود را باز کرده است. این آزمون تماما کامپیوتری است و حتی تصحیح آن هم توسط هوش مصنوعی انجام میشود.
Pearson Test of English (آزمون زبان پیرسون): بزرگترین مزیت PTE سرعت و بیطرفی آن است.
دولینگو بازیگر تازه وارد و مدرن این میدان است که در دوران کرونا حسابی گل کرد. این آزمون ارزان، سریع و کاملا آنلاین است و میتوانید آن را در خانه خودتان بدهید.
DET (آزمون انگلیسی دولینگو): برخلاف آزمونهای سنتی که چند ساعت طول میکشند، دولینگو حدود یک ساعت است.
حالا که با آزمونها آشنا شدید، سوال میلیون دلاری این است: “کدام یکی را انتخاب کنم؟” پاسخ به این سوال کاملا به هدف شما بستگی دارد. هیچ آزمونی “بهترین” نیست، بلکه آزمون “مناسبترین” برای شما وجود دارد.
در جدول زیر سعی کردهایم به صورت تفکیک شده و دقیق نشان دهیم که برای هر مسیر، کدام آزمون اولویت دارد. لطفا قبل از ثبتنام، حتما وبسایت دانشگاه یا اداره مهاجرت مقصدتان را هم چک کنید، چون قوانین مدام تغییر میکنند.
جدول راهنمای انتخاب هوشمندانه آزمون زبان:
| هدف اصلی (Target Goal) | اولویت اول (Best Choice) | گزینههای جایگزین (Alternatives) | توضیحات مهم و کلیدی |
| مهاجرت به کانادا (اکسپرس انتری) | IELTS General | CELPIP / PTE Core | کانادا برای مهاجرت کاری فقط جنرال یا سلپیپ/پیتیئی کور را قبول دارد. آیلتس آکادمیک برای مهاجرت کاری فایده ندارد. |
| مهاجرت به استرالیا (اسکیل ورکر) | PTE Academic | IELTS General | اکثر متقاضیان استرالیا PTE را انتخاب میکنند چون گرفتن نمره بالا (برای امتیاز ویزا) در آن راحتتر از آیلتس است. |
| تحصیل در آمریکا | TOEFL iBT | IELTS Academic / Duolingo | دانشگاههای آمریکا عاشق تافل هستند، اما آیلتس را هم تقریبا همه قبول دارند. دولینگو هم برای بسیاری از کالجها پذیرفته است. |
| تحصیل در انگلستان | IELTS UKVI | PTE UKVI | برای ویزای انگلیس حتما باید نوع خاصی از آیلتس یا PTE را بدهید که مورد تایید اداره مهاجرت انگلستان باشد (UKVI). |
| تحصیل در کانادا و اروپا | IELTS Academic | TOEFL / PTE Academic | آیلتس آکادمیک امنترین گزینه برای پذیرش تحصیلی در کانادا و اروپاست و تقریبا هیچ دانشگاهی دست رد به سینه آن نمیزند. |
| رزومه کاری داخلی و بیزنس | IELTS / TOEFL | Business English Certs | برای شرکتهای داخلی، داشتن نمره آیلتس یا تافل اعتبار بالایی دارد، اما مدرک خاصی معمولا |
خیلی از افراد اولین کاری که میکنند خریدن کلی کتاب و جزوه است، اما این بزرگترین اشتباه ممکن است. قبل از اینکه خودرو را روشن کنید و گاز بدهید، باید بدانید دقیقا کجای نقشه ایستادهاید و مقصدتان کجاست. شروع هوشمندانه یعنی صرفهجویی در ماهها زمان و میلیونها تومان هزینه.
شما نمیتوانید برای مسیری برنامهریزی کنید که نقطه شروعش را نمیدانید. حدس زدن اینکه “زبانم بد نیست” یا “در حد دبیرستان بلدم” کافی نیست. باید معیار عددی داشته باشید.
Mock Exam (آزمون آزمایشی): بهترین راه، شرکت در یک آزمون ماک استاندارد است. این آزمون دقیقا شبیه آزمون اصلی است اما با هزینه بسیار کمتر. نمرهای که در ماک میگیرید، واقعیت فعلی دانش شماست و نشان میدهد چقدر با نمره هدف فاصله دارید.
همانطور که در بخش قبل گفتیم، هدف وسیله را توجیه میکند. اگر قصد مهاجرت کاری دارید، خواندن برای آزمون آکادمیک فقط کارتان را سخت میکند.
Goal Setting (هدفگذاری): یک کاغذ بردارید و بنویسید: کشور مقصد کجاست؟ دانشگاه است یا اداره مهاجرت؟ چه نمرهای (Band Score) نیاز دارند؟ پاسخ این سوالات، نوع آزمون شما را مشخص میکند. مثلا برای ویزای استارتاپ کانادا شاید نمره ۵ کافی باشد، اما برای پذیرش پزشکی نمره ۷.۵ لازم است.
یکی از دلایل اصلی شکست زبانآموزان، تعیین اهداف تخیلی است. مثلا میخواهند در ۲ ماه از سطح پایه به آیلتس ۷ برسند.
Realistic Timeline (زمانبندی واقعبینانه): طبق استانداردهای کمبریج، برای ارتقای هر یک نمره در آزمون آیلتس (مثلا از ۵ به ۶)، حدود ۲۰۰ ساعت مطالعه هدایتشده نیاز است. اگر روزی ۴ ساعت بخوانید، حدود ۲ ماه طول میکشد تا یک نمره پیشرفت کنید. پس منطقی و با ماشین حساب برنامهریزی کنید.
حالا که نقشه راه را دارید، باید بند پوتینها را محکم کنید و وارد میدان شوید. این ۵ مرحله، چرخه کامل موفقیت در گرفتن مدرک زبان است که هر داوطلب موفقی آنها را طی کرده است.
آزمونهای استاندارد مچگیری نمیکنند، بلکه سواد شما را میسنجند. پس اول باید زبان عمومیتان خوب باشد.
Core Skills (مهارتهای اصلی): قبل از یادگیری تکنیکهای تستزنی، باید دایره لغات (Vocabulary) و گرامر (Grammar) خود را تقویت کنید. نمیشود بدون دانستن لغت، تکنیک ریدینگ زد. اول باید بفهمید متن چه میگوید، بعد دنبال جواب بگردید.
در دریای منابع غرق نشوید. قانون طلایی این است: “کمتر ولی عمیقتر بخوانید”.
Official Material (منابع رسمی): همیشه اولویت با کتابهایی است که طراحان آزمون منتشر کردهاند. برای آیلتس سری کتابهای Cambridge IELTS، برای تافل کتابهای ETS و برای PTE منابع Pearson مقدس هستند. این کتابها نزدیکترین شباهت را به آزمون واقعی دارند.
این سوال همیشگی است: کلاس بروم یا خودم بخوانم؟ جواب بستگی به بودجه و شخصیت شما دارد.
Self-study vs. Classes (خودخوان در برابر کلاس): روش خودخوان (Self-study) ارزانتر است و زمانش دست خودتان است، اما خطر سردرگمی و تنبلی دارد. کلاس و منتور (Mentor) هزینه دارد اما شما را در مسیر نگه میدارد و مهمتر از همه، خطاهای رایتینگ و اسپیکینگ شما را تصحیح میکند. برای سطوح پایین، کلاس بازدهی بهتری دارد.
خواندن خالی فایده ندارد؛ باید خودتان را بسنجید. اما زدن ۱۰۰ تست بدون تحلیل، هیچ ارزشی ندارد.
Error Analysis (تحلیل خطا): اگر تستی را غلط زدید، باید جشن بگیرید! چون یک نقطه ضعف پیدا شده. باید دقیقا بفهمید چرا غلط زدید؟ لغت بلد نبودید؟ بیدقتی کردید؟ یا گرامر را نفهمیدید؟ تحلیل تست، ۵ برابرِ خود تست زدن زمان میبرد و همانجایی است که یادگیری اتفاق میافتد.
وقتی در ماکتستها به نمره دلخواه رسیدید، وقت ثبتنام است.
Registration (ثبتنام): معمولا باید از یک ماه قبل (برای آیلتس و تافل) جا رزرو کنید. به تاریخ انقضای پاسپورتتان دقت کنید. روز آزمون باید با ذهنی آرام و بدنی استراحتکرده حاضر شوید. استرس میتواند نمره شما را تا یک نمره کاهش دهد.
شروع کردن از صفر ترسناک است، اما غیرممکن نیست. اگر سطح زبانتان Basic یا Elementary است، استراتژی شما با کسی که سطح متوسط دارد کاملا فرق میکند. شما نباید الان سراغ تکنیکهای آیلتس بروید.
اگر سطحتان پایه است، ۳ ماه اول را فقط باید روی “زبان عمومی” (General English) کار کنید.
Foundation Building (پایهسازی): اصلا به فرمت آزمون فکر نکنید. کتابهای ترمیک مثل American English File یا Touchstone را بخوانید، کارتون ببینید و پادکستهای ساده گوش دهید. هدف این است که گوشتان عادت کند و ترستان از جمله ساختن بریزد. بعد از ۳ ماه که به سطح متوسط رسیدید، وارد فاز تخصصی آزمون شوید.
برای مبتدیها، همه چیز مهم است اما بعضی چیزها مهمترند.
High Frequency Words (لغات پرکاربرد): لیست ۱۰۰۰ واژه پرکاربرد انگلیسی را پیدا کنید و بجوید! این کلمات ۸۰ درصد مکالمات روزمره را تشکیل میدهند. تا وقتی فعلهای اصلی و کلمات ربط ساده را بلد نباشید، گرامر پیچیده به کارتان نمیآید. اولویت با لغت و شنیدار (Listening) است.
مبتدیها معمولا جوگیر میشوند و هفته اول روزی ۸ ساعت میخوانند و هفته دوم رها میکنند.
Consistency (تداوم): راز موفقیت “آهسته و پیوسته” رفتن است. روزی ۲ ساعت مطالعه مفید اما “هر روز”، بهتر از هفتهای ۲۰ ساعت مطالعه نامنظم است. زبان فرار است و اگر وقفه بیندازید، به تنظیمات کارخانه برمیگردید.
اگر واقعا عجله دارید و سطحتان پایین است، شاید آیلتس گزینه سختی باشد.
Easier Alternatives (گزینههای سادهتر): آزمون دولینگو (Duolingo) یا PTE معمولا برای سطوح پایینتر “دوستداشتنیتر” هستند. ساختار این آزمونها طوری است که استرس کمتری دارند و میشود با تکنیکهای خاص (Templates) نمره نسبتا بهتری در زمان کوتاه گرفت. البته چک کنید که مقصدتان این مدارک را قبول داشته باشد.
زبان رو بهصورت ساده، روان و کاربردی همراه با فان و سرگرمی یاد بگیر.
درصد مطالعه مقاله